Tien jaar liefde, groei en avontuur: van gezinshuis naar eigen thuis

Ze was 12 jaar oud toen ze bij ons in het gezinshuis kwam wonen, nu zo’n tien jaar geleden. Ze rende praktisch bij ons naar binnen, ze wilde dit heel graag. Twee plastic tasjes met kleding, wat spulletjes en een keyboard had ze mee. En ze duwde mij een pak maandverband in mijn handen, want ja, ze menstrueerde ook al, dan wist ik dat maar vast.

Later vertelde ze mij dat het een nieuwe kans voor haar was. Een kans op een leuk en fijn leven. “Ik ga deze kans pakken”, zei ze. Het was voor ons allebei een heel nieuw avontuur, want ik begon net als gezinshuisouder en zij was mijn eerste gezinshuiskind. De eerste weken werd ik door sommige mensen aangesproken met de vraag waar ik in hemelsnaam aan begonnen was. Ze was namelijk heel erg druk en aanwezig, minstens 30x op een dag moest ik luisteren naar “drank en drugs” van Ronnie Flex waarbij zij dan voor de spiegel stond te dansen en springen. Eigenlijk sprong ze de hele dag door het huis.

Ze kwam in de zomervakantie en na die zomer ging ze naar de 1e klas van de middelbare school in Enkhuizen waar ze op de fiets heen moest. Dus we hebben een fiets voor haar aangeschaft waarop zij na de aankoop mee naar huis mocht fietsen. Wij reden er met de auto achteraan. Heel verbaasd waren we toen ze op de stoep bleef fietsen. Wij vroegen later natuurlijk waarom ze dat deed. Het was omdat ze niet op de weg mocht komen van haar moeder, ze had nog nooit op de weg gefietst. De eerste dagen zijn we met haar mee gefietst naar haar school in Enkhuizen, over de weg uiteraard, maar al gauw bleek dat ze dit prima alleen kon. Die keer dat ze met haar schoenveters in de trappers vast zat en ik haar los moest knippen daar gelaten.

Toen ze net 15 was, werd ze heel erg ziek. Een chronische ziekte en door de medicatie ontstond er ook nog een trombose /bloedprop in haar hoofd. Vlak voor de kerst werd ze ’s avonds opgenomen in het AMC. Doodziek was ze, en wat was ik bang. Ik ben die nacht huilend naar huis gereden. We hebben later een kerstboompje bij haar op de kamer in het ziekenhuis neergezet en kerstavond vierden we samen d.m.v. beeldbellen. Daarna heb ik haar weken lang thuis moeten prikken tegen de trombose (na een soort van spoedcursusje in het ziekenhuis). Door haar ziek zijn, miste ze veel van school en het einde van het derde leerjaar heeft ze echt heel hard moeten werken om naar het examenjaar over te kunnen gaan. Ze haalde het uiteindelijk, met soms wat hulp van mijn partner. Ze stuurde hem tijdens de les op school stiekem met de mobiele telefoon de rekenopgaves die ze niet wist, hij stuurde dan de berekening en antwoorden terug. Ik weet het, het hoort niet maar het hielp toen wel. Het 4e jaar heeft ze ook echt keihard gewerkt en heeft ze haar diploma gehaald. Helaas kon ik zelf niet bij de diploma uitreiking zijn omdat ik toen zelf ziek was. Mijn man en dochter zijn er wel bij geweest en hebben alles voor me gefilmd.

Met het schoolgala ben ik er wel bij geweest. We hadden eerder samen een hele mooie galajurk voor haar in Amsterdam gekocht. Ik mocht haar haren en haar make-up doen. Ze zag er prachtig uit en ik was natuurlijk apetrots op haar.

Daarna ging ze naar het horizoncollege voor het MBO diploma en aansluitend ging ze ook nog maar even een paar maanden op buitenlandstage in Ierland. Na een paar keer gewisseld te zijn van studiekeus, studeert ze nu in Amsterdam aan de HVA voor docent Maatschappijleer. En… niet geheel onbelangrijk voor haar, ze heeft inmiddels tussendoor ook nog even haar rijbewijs gehaald.

In de afgelopen jaren heeft ze lieve vrienden en vriendinnen gemaakt, die ook gewoon gezellig bij ons over de vloer komen. Natuurlijk hebben we in haar pubertijd leuke en minder leuke situaties met haar meegemaakt, en heeft ze ook wel heel stomme dingen gedaan. Zoals op haar 14e stiekem met vriendinnen voor het eerst blowen en daarbij sterke drank drinken. Ze belandde in de ambulance en moest een nacht doorbrengen in het ziekenhuis. Daar aangekomen moest ze zich omkleden en de situatie was dusdanig dat ze daar hulp bij nodig had. Maar niemand mocht haar helpen, alleen mijn man, want die was de enige die ze vertrouwde. De volgende ochtend was ze na een nacht aan het infuus met vocht weer helemaal fris en fruitig. Maar ze schaamde zich enorm. Het is ook nooit meer gebeurt gelukkig. En de 1e keer haar verkering uitmaken, hoe doe je dat? Ook daar hebben we toen een handje bij geholpen. Hup met “grote zus” in de auto erheen, “zus” wacht voor de deur in de auto, binnen zeggen dat het over is, de ouders - van het dan inmiddels ex-vriendje - bedanken voor hun gastvrijheid en weer weg. Het duurde slechts vijf minuten.

Ik denk dat ze net een dag 18 jaar was dat ze, zonder dat ik het wist, haar tong liet piercen. Want ze wist dat ik er tegen was maar nu kon ik er niks meer van zeggen. Zo ook haar eerste tatoeages. Dan liet ze een tattoo zetten belde daarna  mijn dochter bellen om te zeggen dat ze iets gedaan had en nu toch wel een beetje bang was voor mijn reactie. De muts!

Ondertussen praat ze over mijn zoons als haar broers en mijn dochter is haar grote zus. Ze zegt oma tegen mijn moeder en schoonmoeder. Mijn kleinkinderen weten niet beter dan dat zij is er. We hebben van alles met elkaar meegemaakt, vakanties, geboortes, trouwerijen en overlijdens. Verdriet maar ook heel veel plezier. Voor de andere kinderen die in de

afgelopen jaren bij ons kwamen wonen, stelde ze zich op als een soms “strenge” maar lieve grote zus. Een goed voorbeeld wilde ze voor hen zijn. En elk jaar dat ze langer bij ons is, krijg ik een kaartje van haar met de allerliefste wensen en dankbaarheid.

Natuurlijk heeft ze haar rugtas vol met issues, trauma’s en verdriet en daar praten we ook nog regelmatig over. Emotionele gesprekken zijn dat soms. Dan is die jonge volwassen vrouw toch weer dat beschadigde kind van 12. Helemaal goedmaken kan ik het niet voor haar, maar naar haar luisteren en er voor haar zijn kan ik wel. En dat heb ik de afgelopen 10 jaar met heel veel liefde voor haar proberen te doen. En ik krijg er van haar ook zoveel liefde voor terug.

Tien jaren zijn voorbij gevlogen en het avontuur dat we samen aangingen is klaar. Ze wordt dit jaar 23 en is een stuk rustiger en zelfverzekerder dan toen ze bij ons kwam. Nu gaat ze het (gezins)huis verlaten en samenwonen met haar lieve vriend. Ze hebben een leuk huisje gekregen en natuurlijk hebben we geholpen met het behangen en schilderen e.d. Toch heb ik haar meerdere keren gevraagd of ze het echt wel wil. Want ze hoeft natuurlijk nog niet weg.

Maar laatst zei ze, “Marjan het is tijd, het is goed zo”. Ze gaat de volgende stap nemen, een nieuw avontuur in en nieuwe kansen pakken. Ik ga haar vreselijk missen maar ben echt enorm trots op haar. Ze heeft haar kansen gezien en gepakt. Ik hoop dat ze dat altijd blijft doen.

Marjan

P.S: Wat ze altijd zegt als we met z’n tweeën in de auto zitten, “leuk Marjan, gaan we weer samen op avontuur”.

En dan gaan we gewoon naar de supermarkt ofzo…..