Brief aan mijn pleegmoeder

Je gevoelens verwoorden is niet altijd gemakkelijk. Soms lukt het beter op papier. Deze keer schrijft Sheila een brief aan haar pleegmoeder, de vrouw die samen met haar man Sheila en haar broer een liefdevol huis bood en de moeder werd die ze nooit hadden gehad.

Dankzij jou weet ik wat een mama is

Sheila (19): “Lieve mama, je bent mijn pleegmoeder, maar je voelt als mijn enige echte moeder. Voordat ik bij jou en mijn lieve pleegvader kwam, wist ik niet wat een mama was, maar dat weet ik dankzij jou nu heel goed. Jij bent er altijd voor me, ik kan werkelijk met alles bij je terecht. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik me gewenst voel en dat gevoel had ik nooit ervaren voordat ik bij jou en papa terecht kwam.

Mijn broertje, zusje en ik waren nog heel klein toen we uit huis werden geplaatst. Wij kinderen wisten niet wat er gebeurde, waarom vreemde mensen ons uit ons huis kwamen halen, waarom we onze koffers moesten maken en mee moesten. Ik was gewend om voor mijn kleine zusje te zorgen en ik herinner me dat ik nog geprobeerd heb om haar te verstoppen. Zelf klampte ik me wanhopig vast aan de trap, maar mijn verzet was zinloos: we moesten mee. Mijn jongste zusje was pas twee, zij kon gelukkig direct terecht bij een pleeggezin, maar mijn broer van vijf en ik, die toen zes was, verhuisden naar een kindertehuis, waar we samen twee jaar gewoond hebben. Er was destijds geen gezin beschikbaar dat voor ons alledrie kon zorgen en ons kleine zusje was te klein om naar een kindertehuis te gaan, daarom werden we gescheiden. Gelukkig hielden we wel contact met elkaar, in het weekend konden we bij ons zusje op bezoek en het deed me goed te zien dat het heel goed met haar ging en dat ze in een fijn gezin terecht was gekomen.

De situatie thuis was onhoudbaar geworden door de verslaving van onze biologische ouders en de constante financiële problemen. Onze oma heeft ons nog een tijd in huis genomen en verzorgd, maar omdat ook mijn vader en moeder bij haar inwoonden, konden wij daar niet meer blijven. Het was een onwenselijke situatie, echt geen veilige plek om op te groeien voor kinderen. Oma heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en pleegzorg ingeschakeld en daar ben ik achteraf ontzettend blij mee, want als ze dat niet had gedaan hadden wij jullie nooit leren kennen en was ons leven heel anders verlopen.

Dankzij jullie liefde ben ik geworden wie ik nu ben, jullie hebben echt het verschil gemaakt in mijn leven en dat van mijn broer en ik zal jullie daar altijd intens dankbaar voor blijven.

Ik was dolgelukkig toen ik hoorde dat er een pleeggezin was gevonden dat voor mijn broer en mij kon zorgen. We mochten van tevoren vragenlijstjes invullen met alle dingen die we wilden weten. Ik weet nog dat: ‘Mag ik misschien een cavia?’ één van mijn vragen was. Wel, de cavia is er nooit gekomen, maar al mijn andere wensen zijn uitgekomen.

De eerste keer dat we elkaar ontmoetten wist ik direct dat ik me thuis zou voelen bij jullie. Al vanaf het allereerste begin klikte het tussen ons vieren. Ik voelde aan alles dat jullie echt voor ons wilden zorgen, dat jullie blij waren dat we bij jullie kwamen wonen en dat welkome gevoel had ik nog nooit gehad. Ik kan me de eerste keer dat we naar ons nieuwe huis gingen nog heel goed herinneren. Die dag staat in mijn geheugen gegrift. Mijn broer en ik zagen dat de straat waar we zouden gaan wonen was versierd en tot onze grote verrassing bleek dat voor ons te zijn. De hele buurt had de vlag uitgehangen. Eenmaal binnen in huis waren er cadeautjes voor ons, ik wist niet wat me overkwam, zoveel mooie dingen allemaal voor mij? Dat had ik nooit gehad, ook op mijn verjaardag niet. Begin van de dag brachten we door met ons vieren, maar later kwamen er allemaal mensen op visite en ook zij brachten van alles voor ons mee. Het was net een droom. Maar meer nog dan de cadeautjes raakte me de aandacht die ik kreeg. Zoveel aandacht alleen voor mij, dat kende ik helemaal niet. Het was echt een dag om nooit te vergeten.

Inmiddels ben ik negentien en woon ik al elf jaar bij jullie. Moeder en dochter, dat zijn we, compleet met alle moeder en dochter-dingen. We doen regelmatig dingen samen. Toen ik zeventien werd zijn we samen een weekend weggeweest, we bezochten ook een musical, het was een geweldige verjaardag.

Met de vrouw die me op de wereld zette heb ik geen contact meer, met mijn biologische vader af en toe, hij is dolblij voor ons dat we zo goed terecht zijn gekomen en is onze pleegouders enorm dankbaar voor hun goede zorgen.

Het is nog niet aan de orde nu, maar ik heb een vriend en voor later absoluut een kinderwens. Lang dacht ik dat moederschap er voor mij niet in zou zitten. Ik was bang dat ik misschien op mijn biologische ouders zou lijken, maar inmiddels weet ik beter en ook dat komt door jou.

Jij hebt me eigenwaarde en zelfvertrouwen gegeven. Bij jou kan ik altijd mezelf zijn en ben ik goed zoals ik ben.

En ook als ik zelf ooit moeder ben, zal ik me aanmelden om pleegmoeder te zijn voor een kind dat niet thuis kan opgroeien. Ik weet als geen ander dat een pleegouder het verschil kan maken en ervoor kan zorgen dat een kind zich geliefd en veilig voelt, dat heb jij me al die jaren laten zien.

Ik ben nu volwassen, heb een vriend en later zal ik wel een plekje voor mezelf vinden, maar tot die tijd ben ik welkom bij jou en ik weet dat ik dat altijd zal zijn. Ik houd zielsveel van jou en ben intens dankbaar dat je in mijn leven bent. Ik had me geen betere moeder kunnen wensen.” 

Deze brief is gepubliceerd in het tijdschrift Mijn Geheim.